30 ΚΑΙ ΚΑΤΙ...ΜΕΡΟΣ 1ο

Στην Ελλάδα του 2000, ο μέσος Έλληνας 30άρης κατάγεται κατά τεκμήριο από μεσοαστική οικογένεια. Ανήκει στο 70% περίπου των εκλεκτών του εργατικού δυναμικού της χώρας μας, που εργάζονται σε αστικά κέντρα, ακολουθώντας τους φρενήρεις ρυθμούς των σύγχρονων μεγαλουπόλεων (μην απατάστε…η Αθήνα δεν κατέχει πλέον τα πρωτεία στην Ελλάδα…δείτε και κατά Θεσσαλονίκη μεριά και θα καταλάβετε). Η καταγωγή του είναι, επίσης κατά τεκμήριο, από κάποιο χωρίο ή κωμόπολη της Ελληνικής επαρχίας, από την οποία κάποτε οι παππούδες ή οι γονείς του (συνήθως οι πρώτοι) αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στις πόλεις για ένα καλύτερο μέλλον.
Ο μέσος Έλληνας 30άρης έχει κατά 95% απολυτήριο Λυκείου, αλλά γνωρίζοντας από τα 18 του ότι αυτό δε φτάνει για την επαγγελματική αποκατάστασή του, έχει φροντίσει να περάσει, έστω και με τα τέσσερα, από κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, ακολουθώντας τη λογική ¨…πάρε ένα χαρτί, θα σου χρειαστεί στο μέλλον΄.…¨. Ωστόσο, επειδή στην εποχή μας επικρατούσε το πολλαπλάσιο της παραπάνω λογικής με ρήσεις του στυλ ¨….όσο περισσότερα χαρτιά τόσο το καλύτερο…¨, έχει πετσοκόψει τον οικογενειακό προϋπολογισμό της πατρικής του οικογένειας για να κάνει μεταπτυχιακά και να μάθει 2 ή περισσότερες ξένες γλώσσες, περνώντας έστω και….απ΄εξω από τα συναφή φροντιστήρια.
Ο μέσος Έλληνας 30άρης πιθανότατα έχει τελειώσει το στρατιωτικό του, επιμηκύνοντας προς τούτο τα φοιτητικά του χρόνια. Άφησε δύο ή τρία μαθήματα πριν το πτυχίο και πήγε φαντάρος, εκμεταλλευόμενος ανάλογες φοιτητικές άδειες, για να ξεφεύγει από την ¨Καλλιόπη¨ και τη σκοπιά.
Ο μέσος Έλληνας 30άρης μπορεί και να δούλευε τα τελευταία 10 χρόνια σε παροδικές δουλειές, για να συμπληρώσει τα προς το ζην ή να χαρτζιλικώνεται από μόνος του για να μπορέσει να βρει καμιά γκόμενα, που ενίοτε κατέληγε ως επίσημη αγαπημένη και η σχέση του προσέγγιζε τους όρους συμμετοχής σε πολυετές ομόλογο ή έμοιαζε με μετοχή εγκλωβισμένη από το μαύρο ’99.
Ο μέσος Έλληνας 30άρης έχει μεγαλώσει ως επί το πλείστον εφαρμόζοντας το σχέδιο Γ.Ο.Β. (Γ....με Ό,τι Βρούμε), αφού τα εφηβικά του καλοκαίρια πιθανότατα τα περνούσε με ξένες τουρίστριες, ενισχύοντας την τουριστική μας φιλοξενία ή απλώς μπαινόβγαινε σε μπαράκια και club της εποχής για να ψαρέψει με τους φίλους του ωραίες παρουσίες.
Ο μέσος Έλληνας 30άρης έχει μεγαλώσει με Βασίλη Καρρά και Λευτέρη Πανταζή, με το club MUST στις δόξες του και τις μπουζουκερί να μετατρέπονται σε επιβλητικά music halls. Ίσα που πρόλαβε το τέλος των ντισκοτέκ και ίσως να πήρε και λίγο μυρωδιά από τη μουσική των 80’s και τους ερασιτεχνικούς ραδιοσταθμούς στα FM. Το σίγουρο πάντως είναι ότι μεγάλωσε με ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, Λαλιώτη υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, τον Ολυμπιακό πρωταθλητή, αλλά με κοντομάνικα στην Ευρώπη, και με τη Μύκονο να μονοπωλεί την ετυμολογία των λέξεων τουρισμός και γκλαμουριά.
Τέλος ο μέσος Έλληνας 30άρης δεν έχει εμπιστοσύνη στο πορτοφόλι του, αφού το Ευρώ τον τσαλάκωσε οικονομικά. Ωστόσο, προτιμά να ξοδεύει παρά να αποταμιεύει, σε σημείο που φεσώνει κάρτες και δάνεια για να μη χάσει τα κεκτημένα στη διασκέδασή του.

Και κάτι ακόμα: Ο μέσος Έλληνας 30άρης δεν έχει εμπιστοσύνη πλέον στους πολιτικούς, αφού το επίπεδο του συναφούς γίγνεσθαι έχει κατακλυστεί από καιροσκόπους όλων των αποχρώσεων, ηλικιακά συνομήλικους, στο πνεύμα της δήθεν ανανέωσης της πολιτικής ζωής, οι οποίοι, μη έχοντας δουλέψει ποτέ δουλέψει στη ζωή τους, βρήκαν τρόπο να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους στο ενεργό εργατικό δυναμικό αυτής της κατακαημένης χώρας.

ΣΧΟΛΕΙΟ:

Τι να πεις για αυτό το θεσμό; Θυμάμαι ότι όταν ήμουν μαθητής και ετοιμαζόμουν για πανελλήνιες εξετάσεις, η Κοινωνιολογία της Γ’ Λυκείου ανέφερε το σχολείο ως έναν από τους βασικότερους τυπικούς κοινωνικούς θεσμούς, ο οποίος συμβάλλει στη μετάδωση αξιών, ηθών και παραδόσεων, κρατώντας ζωντανή την πολιτιστική και πολιτισμική κληρονομιά του έθνους.
Όλα καλά και μάλιστα αναγκαία! Εγκρίνω και επαυξάνω σε υπερθετικό βαθμό. Όμως, στην πράξη τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι στις ημέρες μας. Η γενιά μας μεγάλωσε με ένα σύστημα εκπαίδευσης που μας κάνει να λέμε ¨κάθε πέρσι και καλύτερα¨. Είχα την τύχη επί 12 συναπτά έτη να προετοιμάσω μερικές εκατοντάδες παιδιά για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ αυτής της χώρας και μετά λύπης μου διαπίστωνα ότι οι γενιές τους γινόντουσαν μεν εξυπνότερες (γενετική εξέλιξη γαρ), αλλά, παράλληλα, το μυαλό τους ήταν πολύ πιο απαίδευτο συγκριτικά.

Συνεχίζεται....