Η ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

Αυτή η ιστορία με το ασφαλιστικό μου θυμίζει τους Σάλιβανς και το Payton Place, τα μακροβιότερα σήριαλς της Ελληνικής τηλεόρασης.

Μου θυμίζει επίσης το Γόρδιο Δεσμό, τις επιγραφές ¨μην αγγίζετε¨ στα μουσεία, τις απρόσιτες γκόμενες και την ατάκα ¨΄άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις¨ της Μήτσης Κωνσταντάρα στην κλασσική ελληνική κωμωδία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.

Σε κάθε περίπτωση, όλα τα προβλήματα στη ζωή έχουν λύσεις. Λύσεις τόσο απλές πολλές φορές, που αισθανόμαστε ολίγον βλάκες που δεν τις σκεφτήκαμε νωρίτερα.

Το ασφαλιστικό ζήτημα στην Ελλάδα δε θα είχε ανακύψει εάν στα χρόνια της νεότερης πολιτικής ιστορίας δεν αποτελούσε πεδίο κομματικών και συνδικαλιστικών συμφερόντων. Ωστόσο, δεν έχουμε πλέον χρόνο να αναζητούμε τις αιτίες. Χρειάζονται ριζικές τομές στο ασφαλιστικό με γνώμονα την οριστική εξυγίανση των ταμείων και τη διασφάλιση των εργαζομένων.

Έχετε ποτέ σκεφτεί πόσα πληρώνετε σε εισφορές σε ετήσια βάση; Να σας πω εγώ που τα υπολόγισα, όντας ενταγμένος σε μεγάλο ασφαλιστικό οργανισμό. Περίπου € 6.000, βάσει των δικών μου μισθολογικών δεδομένων. Αυτό σημαίνει ότι πληρώνω περίπου € 500/μήνα για υγειονομική περίθαλψη και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Εάν τα χρήματα αυτά τα διέθετα σε μία μεγάλη ασφαλιστική εταιρία θα μου κάνανε τεμενάδες κάθε ημέρα, θα μου εξασφάλιζαν ¨πρώτο τραπέζι πίστα¨ στα καλύτερα νοσοκομεία ανά τον κόσμο και θα μου έδιναν, όποτε το όριζα εγώ, την πλουσιοπάροχη σύνταξη που θα μου αναλογεί.

Αντ΄αυτού, τα πληρώνω και δε γνωρίζω τι θα μου προκύψει από επίπεδο περίθαλψης, ούτε και ξέρω εάν θα πάρω σύνταξη και εφάπαξ όταν θα αποσυρθώ από τον ενεργό βίο. Γιατί λοιπόν, να μη δίνεται το δικαίωμα στους εργαζόμενους να επιλέγουν αυτοί τον ασφαλιστικό τους φορέα, ιδιωτικό ή δημόσιο; Ακόμα και οι ανειδίκευτη εργασία έχει εισφορές στα ταμεία του κράτους που σε μία ιδιωτική εταιρία θα εξασφάλιζαν πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα.

Πρόσθετα, εάν κάνετε μία γύρα στα ασφαλιστικά προγράμματα των μεγάλων εταιριών θα διαπιστώσετε ότι οι συνηθισμένες παροχές των ταμείων του δημοσίου επιτυγχάνονται με πολύ λιγότερα ασφάλιστρα. Στην περίπτωσή μου, με €2.000/χρόνο θα εξασφάλιζα τουλάχιστον τις παροχές που μου δίνει σήμερα ο ασφαλιστικός φορέας μου, συμπεριλαμβανομένων και των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Άρα, κάθε χρόνο θα είχα τη δυνατότητα να γλιτώνω € 4.000, ήτοι περίπου € 350/μήνα, τα οποία θα προστίθονταν στο διαθέσιμο εισόδημά μου. Να ένας ακόμα τρόπος εισοδηματικής βελτίωσης!

Στα πλαίσια αυτά, δε θεωρώ ότι ανακάλυψα την Αμερική, ούτε ότι έλυσα το πρόβλημα. Θα μπορούσε όμως το κράτος, δια του διαχειριστή του (κυβέρνηση), να εξετάσει το ενδεχόμενο συνεργασίας με μεγάλους ιδιωτικούς ασφαλιστικούς οργανισμούς, θέτοντας τα κατά περίπτωση όρια και προϋποθέσεις συνεργασίας και εποπτείας από την πλευρά του, προκειμένου να διευθετηθεί η όποια ανασφάλεια των εργαζομένων.

Και τα ήδη υπάρχοντα ταμεία; Θα κλείσουν;

Η απάντηση είναι όχι! Απλώς, μπορούν να ενοποιηθούν σε έναν ενιαίο δημόσιο ασφαλιστικό οργανισμό, που θα λειτουργεί με ανταγωνιστικά κριτήρια και θα μπορεί να προσαρμόζεται ευκολότερα στις εκάστοτε κοινωνικοοικονομικές απαιτήσεις. Να αποτελεί δηλαδή μία αξιόπιστη εναλλακτική λύση ασφάλισης.